پرندگان و سایر حیوانات که در محیط‌های آبی زندگی می‌کنند، از جمله پرندگانی که در دریا زندگی می‌کنند، برای مقابله با نمک آب دریا و جلوگیری از مسمومیت ناشی از نمک، سیستم‌های فیزیولوژیکی ویژه‌ای دارند که انسان‌ها آن‌ها را ندارند. این سیستم‌ها به آن‌ها کمک می‌کنند تا نمک را از بدنشان دفع کنند. در اینجا چند تفاوت عمده بین پرندگان و انسان‌ها از نظر مصرف آب دریا وجود دارد:
- غدد نمکی در پرندگان: پرندگانی که در محیط‌های دریایی زندگی می‌کنند، مانند مرغ‌های دریایی یا فلامینگوها، دارای غدد نمکی در نزدیکی چشم‌هایشان هستند. این غدد می‌توانند نمک اضافی را از خون آن‌ها فیلتر کرده و به صورت مایع نمکی از چشم‌هایشان خارج کنند. این فرآیند به آن‌ها کمک می‌کند تا نمک را از بدنشان دفع کنند و بدون مشکل از آب دریا بنوشند.
- میکانیسم‌های دفع نمک در دیگر حیوانات دریایی: برخی از موجودات دریایی دیگر نیز سیستم‌های مشابه دارند. برای مثال، فیل‌ها و دلفین‌ها نیز غدد نمکی دارند که نمک اضافی را از بدنشان دفع می‌کنند.
- سیستم‌های بدن انسان و محدودیت‌ها: در مقابل، انسان‌ها چنین سیستم‌هایی ندارند. بدن انسان به آب شور حساس است و مصرف آب شور باعث افزایش سطح نمک در خون می‌شود. بدن انسان برای تنظیم میزان نمک به عملکردهای پیچیده‌ای نیاز دارد که به کمک کلیه‌ها و تنظیم تعادل آب انجام می‌شود، اما وقتی سطح نمک در بدن بیش از حد افزایش یابد، این سیستم‌ها قادر به دفع سریع نمک اضافی نیستند. در نتیجه، مصرف آب شور منجر به کم‌آبی بدن و مشکلات جدی مانند مسمومیت با نمک (هایپرناترمی) می‌شود.
- آب شیرین و آب تصفیه شده: آب‌های شیرین و تصفیه‌شده برای انسان‌ها مناسب‌تر هستند زیرا به میزان متعادل‌تری مواد معدنی و نمک‌ها را در خود دارند، که برای متابولیسم بدن انسان سازگارتر است.
در مجموع، پرندگان و دیگر حیوانات دریایی از سازوکارهای خاصی برای مقابله با نمک آب دریا برخوردارند که این امکان را به آن‌ها می‌دهد که به راحتی از این آب‌ها استفاده کنند، در حالی که انسان‌ها فاقد چنین سازوکارهایی هستند و به همین دلیل باید از آب‌های شیرین و تصفیه‌شده استفاده کنند.
